อ่านละครออนไลน์ อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see you again ตอนที่10
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see you again ตอนที่10
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see you again ตอนที่10
เหม่ยเหวินนึกถึงเรื่องแผลเป็นบนหลังของอันซีแล้วถอนใจ ก่อนจะเล่าให้ยิ่วเชียนฟัง
“หลายปีก่อนศัตรูของเจียงไห่โค่ตามมาล้างแค้นเขา ตอนนั้นเขาตามจับอันซีของเราอยู่ อันซีเห็นเข้าเลยเข้าไปช่วยเหลือเหมือนวันนี้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ยังเข้าไปช่วยคนอย่างเจียงไห่โค่ จึงทำให้เจียงไห่โค่ ยิ่งรักอันซีมากกว่าเดิม”
ยิ่วเชียนฟังแล้วยิ่งสงสารอันซี
เสียงเคาะประตูหน้าห้องอันซีดังขึ้น เธอเดินเช็ดผมพลางมาเปิดประตูห้อง
“มาแล้วๆ มีอะไรๆ”
อันซีเปิดประตู เหม่ยเหวินยืนจ้องหน้าอยู่ครู่ ก่อนจะต่อว่าอย่างหนักด้วยความเป็นห่วง
“เรื่องแบบนี้เธออย่าให้ฉันเห็นอีกนะ เรื่องของเจียงไห่โค่เธอไม่เคยจำใส่กะโหลกเลยใช่มั้ย”
“หยุด ทำไมต้องพูดถึงเรื่องนี้ด้วย”
“เซี่ยยิ่วเชียนพูดถูก ถ้าผู้ชายคนนั้นสาดน้ำกรดใส่เธอจะทำยังไง”
“เฮ่อ ร่างกายฉันไวกว่าสมองนี่ ฉันก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้”
“ทำไมเธอเหมือนลิงอย่างนี้ อยู่เฉยๆ ไม่เป็นรึไง”
“ฉันไม่ใช่ลิงนะ”
“เรื่องนี้ถือว่าช่างมัน ไม่ว่าเธอจะเรียกเขาว่าเซี่ยยิ่วเชียนคุณเซี่ยหรือผู้อำนวยการเซี่ย ฉันไม่สนทั้งนั้น สำหรับเรื่องของเขาแล้วร่างกายของเธอห้ามไปไวกว่าสมองอีกเข้าใจมั้ย”
“เธอกำลังพูดอะไร”
“ก็พูดถึงคนโง่อย่างเธอไง หลายวันนี้เธอวิ่งตามเขาตลอดเลยรู้ตัวบ้างมั้ย”
“ฉันเปล่านะ”
“เปล่าอะไร ตอนแรกฉันคิดว่า ถ้าเซี่ยยิ่วเชียนยังโสด และเขาก็ดูชอบเธอมาก ฉันจะยินดีด้วยที่เธอสองคนคบหากัน เพราะถ้าเธอคบกับคนอย่างเขา ชีวิตของเธอจะสุขสบายขึ้น แต่ตอนนี้พอนึกถึงเขาทีไรฉันอยากจะฆ่าเขาให้ตาย”
“นี่ๆ เดี๋ยวก่อน พี่เหม่ยเหวิน คิดให้ดีนะ เซี่ยยิ่วเชียนเป็นคนรวยสูงส่ง จะมาชอบฉันได้ยังไง อีกอย่างใช่ว่าเธอไม่รู้ ฉันไม่มีทางมีความรักแน่นอน”
“โธ่เอ๊ย เมื่อความรักมาแล้วจะห้ามยังไงก็ห้ามไม่อยู่หรอก เธออย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ เขาเป็นผู้ชายที่มีแฟนแล้ว”
อันซีหน้าสลดไปนิดหนึ่ง
“เธอไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่มีทางรักใครหรอก”
“ผู้ชายที่ชอบทำตัวโสดน่าเกลียดที่สุด”
“นั่นน่ะสิ”
“เธอต้องระวังเซี่ยยิ่วเชียนหน่อย ไม่ใช่ๆ ระวังตัวเองมากกว่า ถ้าเธอไม่ระวังตัว เธออาจจะบ้าโดยไม่รู้ตัวก็ได้”
“โธ่เอ๊ยเธอไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่มีทางรักใครแน่นอน”
“ขอให้จริงเถอะ”
อันซีทำเป็นเช็ดผมกลบเกลื่อน
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see you again ตอนที่10
หย่งชิงยืนพูดอยู่ที่บันไดภายในห้อง ยิ่วเชียนนอนอยู่ที่โซฟา
“คุณนี่แปลกคนจริง ปกติ คุณไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่กลับช่วยใช้หนี้แทนเจ้าของบ้านพัก และ
ช่วยหาหมอให้คนในบ้านพัก เมื่อกี้ก็เหมือนกัน ใช่ว่าบ้านพักนี้ไม่มีผู้ชาย ทำไมคุณต้องออกหน้าแทนด้วย คุณเป็นอะไร คุณรู้ว่าวิธีนี้ไม่ได้ผลกับฉัน ถ้าฉันต้องการรู้คำตอบ ฉันก็ต้องรู้ให้ได้ แม้จะต้องใช้วิธีการตรวจสอบ ฉันก็ต้องหาสาเหตุให้เจอ”
“ทำไมเธอกลายเป็นคนดื้อรั้นอย่างนี้ เมื่อก่อนเราต่างคนต่างอยู่ก็ดีอยู่แล้ว”
“เพราะปฏิกิริยาครั้งนี้ของคุณทำให้ฉันสงสัยนี่ ฉันคบกับใครคุณก็รู้หมด แต่ตอนนี้คุณต้องการ ทำลายความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเราสองคน บอกฉันมา คุณเป็นอะไรกันแน่ และเกี่ยวข้องยังไงกับคนที่นี่”
“บ้านเกิดของผม คือหมู่บ้านภูล่าน เมื่อก่อน ผมไม่ชอบเข้าหาคนอื่น ถ้าคุณสังเกตให้ดี จะเห็นว่า มนุษย์ทุกคนย่อมมีความเห็นแก่ตัว เธอเป็นนักเรียนที่ดี เพราะไม่สร้างปัญหาให้ครู เธอฉลาดมาก ช่วยฉันทำรายงานหน่อยสิ เพราะคนหนุ่มมีพลังเยอะ ดังนั้นงานหนักทุกอย่าง จึงมาตกที่ผมคนเดียว”
“ฉันไม่รู้ว่า เรื่องแบบนี้จะทำให้คุณเศร้าด้วย”
“เรื่องแบบนี้ ไม่ได้ทำให้ผมเศร้าหรอก แต่มีอยู่วันหนึ่ง มีหญิงสาวที่ร่าเริงและบริสุทธิ์ปรากฏตัว เธอต่างหากที่ทำให้ผมเศร้า”
ยิ่วเชียนนึกถึงวันที่เขาเห็นอันซีครั้งแรก ตอนที่เธอกระโดดข้ามรั้วโรงเรียนมาช่วยเขา ขณะที่เขาถูกเพื่อนผู้ชาย 3 คนรุมรังแก
“เขาเข้ามาทักทายผมอย่างคุ้นเคย ทำตัวเหมือน สนิทสนมกับผมมาก แล้วเธอคนนี้ ยังตั้งฉายาให้ผมด้วย”
ยิ่วเชียนนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาประทับใจ อันซีขี่จักรยานผ่านมา
“อ้อ ดูท่าทางคงไม่มีเพื่อนสินะ อ๊า นายคิ้วเส้นตรง อย่าเดินไปอ่าน หนังสือไประวังสายตาจะสั้นนะ”
อันซีขี่จักรยานผ่านไป ยิ่วเชียนยิ้มๆ
“ฉันชื่อนายคิ้วเส้นตรงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
ยิ่วเชียนเล่าต่อ “เธอเลี้ยงข้าวผม โกหกผมว่าเธออิ่มแล้ว ทั้งที่เธอเป็นคนกินเก่งมาก เห็นผมกำลังทำงาน เธอก็เข้ามาช่วย ไม่เคยเรียกร้องให้ผมช่วยอะไรเลย แม้กระทั่ง ทำให้ผมแสดงความรู้สึกออกมาโดยไม่รู้ตัว”
ยิ่วเชียนนึกถึงตอนที่เขาเคยไปดูปลาในสวนสัตว์กับอันซี
“นี่ ฉันรู้สึกว่านายไม่ชอบยิ้มเลยนะ”
“ไม่มีอะไรทำให้อยากยิ้มนี่”
“นายเห็นฉันแล้วไม่อยากหัวเราะเหรอ ไม่อยากหัวเราะ แต่พอฉันเห็นนายแล้วอยากหัวเราะนี่ เวลาที่เราเจอคนรู้จักต้องรู้สึกดีใจ อยากยิ้ม เมื่อไม่ต้องสอบก็ดีใจแล้วต้องหัวเราะ ฤดูฝนไม่ต้องไปเรียน มีความสุขต้องหัวเราะ ได้กินของอร่อยที่ชอบ มีความสุขก็ต้องหัวเราะ ได้ฟังเพลงที่ชอบมีความสุขก็ต้องหัวเราะสิจริงมั้ย”
“เอ่อ แล้วคนที่รู้จักพวกเธอสนิทกันมากเหรอ ดีใจที่ไม่ต้องสอบ ฉันว่าเธอไม่ได้อ่านหนังสือมากกว่า ฤดูฝน ฤดูฝนน้ำท่วมล่ะก็ เกษตรกรจะสูญเสียพืชไร่จำนวนมาก นอกจากนี้ เธอบอกว่าอาหารที่อร่อยกับฟังเพลงที่ชอบ รังแต่จะทำให้จิตตานุภาพของคนลดน้อยลง”
“เฮ้อ นี่ นายคิดมากเกินไปรึเปล่า ฉันรู้สึกว่าวันนี้นายพูดมากเป็นพิเศษ อ๋อ ที่แท้นายก็พูดมากเหมือนฉัน ฉันจับได้แล้ว ตอนเด็กๆ ถ้าฉันเป็นเหมือนนาย มีอะไรแล้วไม่ได้พูดล่ะก็ ฉันต้องเก็บกดตายแน่ๆ”
“ฉันไม่ได้”
“ดังนั้นห้ามเก็บกด ไม่งั้นนายจะปวดใจ เหมือนคนที่ชอบรังแกนาย ทำไมนายไม่สู้ล่ะ หนีทุกอย่างแบบนี้ พวกมันก็ได้ใจน่ะสิ ทำไมต้องยอมให้คนอื่นรังแกด้วย เป็นอะไร”
“เธอไม่มีปัญหาเรื่องเข้ากับคนอื่นนี่ ไม่ว่าฉันจะเงียบหรือพูด ฉันก็กลายเป็นเป้าหมายของพวกเขาแล้ว โลกของคนฉลาดเป็นอย่างนี้แหละ เมื่อไม่เหมือนคนอื่น ก็มักจะถูกรังแก”
ยิ่วเชียนเดินออกไป อันซีร้องตาม
“นี่รอฉันด้วยสิ เอ๊ะ”
“ปลาเหล่านี้ วันนี้อาจอยู่ที่นี่ แต่สักวันหนึ่ง ฉันอาจไปจากที่นี่ นี่แหละที่ฉันแตกต่างจากพวกมัน”
อันซีนึกสงสารยิ่วเชียน เธอเข้าไปเกาะแขนเขา ยิ่วเชียนมองอึ้งๆ เขินๆ
“โธ่เอ๊ย คิดว่านายเป็นปลานีโม่ในหนังเหรอ ถึงอยากไปจากที่นี่”
ทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง แล้วอันซีก็นึกขึ้นได้ รีบปล่อยมือจากชายหนุ่ม ทั้งคู่ยืนเงียบๆ กันอยู่พักหนึ่ง อันซีก็พูดขึ้น
“นี่ ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวเถอะ”
อันซีเดินออกไปเลย ยิ่วเชียนแอบยิ้ม รู้สึกดีที่อันซีกอดแขนเขาเมื่อครู่
ยิ่วเชียนยังคงเล่าให้หย่งชิงฟังต่อ
“เวลาที่ผมอารมณ์ไม่ดี เธอมักจะปรากฏตัว และคอยอยู่เป็นเพื่อนผมเสมอ ดังนั้นจึงทำให้ผมเข้าใจผิด คิดว่า นี่คือความรัก”
ยิ่วเชียนเล่าพลางเอามือกุมที่หัวใจตัวเอง เขานึกถึงเรื่องที่เขาไปนำน้ำตานางฟ้ามาให้อันซี เขาเจ็บปวดสาหัวสเจียนตาย แต่ถูกเธอปัดขวดแตกกระจาย
“ที่แท้แล้ว เธอไม่เคยแคร์ฉันเลย สิบปีผ่านไป เหลือเพียงฉันคนเดียวที่ยังไม่ลืมเรื่องนี้ เมื่อเทียบกับเกลียดเธอแล้ว ฉันเกลียดตัวเองมากกว่า ฉันจะไม่ทนแล้ว ฉันเกลียดเธอ ต้องการไปจากเธอแต่เพราะปฏิกิริยาของเธอ ไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้แม้แต่น้อย ฉันก็เริ่มโกรธ เริ่มเกลียดเธอ แต่ไม่สามารถไปจากเธอได้ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ไม่สามารถดึงมันกลับมาได้ ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองจริงๆ” ยิ่วเชียนน้ำตารื้น
หย่งชิงฟังเรื่องของยิ่วเชียน รู้สึกสงสารและเห็นใจ
“ใครบ้างไม่เคยมีอดีต สิ่งสำคัญคือ จะทำยังไงให้มันกลายเป็นอดีตมากกว่า ฉันจำคำพูดของคุณปู่เซี่ยได้ ถ้ามีวาสนาต่อกัน ก็ต้องเดินไปจนสิ้นสุด ฉะนั้นแม้คุณปู่จะไม่ชอบฉัน แต่ก็ยังอดทนกับความสัมพันธ์ของเราสองคน”
“คุณปู่มักจะพูดเสมอ ไม่ว่าจะเป็นโชคชะตาที่ดี หรือโชคชะตาที่แย่ ก็ต้องเดินให้สิ้นสุด อย่าทำให้คนอื่นผิดหวัง”
“อย่าทำให้คนอื่นผิดหวังเหรอ ฉันกับคุณปู่เซี่ยไม่เหมือนกัน เมื่อมีโชคชะตาต่อกัน ก็ต้องเดินตามที่ฉันต้องการ ฉันยอมทำให้คนอื่นผิดหวังแต่ไม่ยอมให้คนอื่นทำฉันผิดหวัง มีชีวิตอยู่ ทำไมต้องทำให้ตัวเองทุกข์ใจด้วย ฉันมีความรักมานับครั้งไม่ถ้วน แล้วทำไม ฉันถึงมีความสุขกับความรักทุกครั้ง สุดท้ายก็ออกมาโดยไม่เคยอาลัยอาวรณ์ นั่นเป็นเพราะสำหรับฉันแล้ว ความรักก็เหมือนการเป็นหวัด เมื่อไหร่ที่ออกอาการ ก็จะได้รับการเยียวยา ฉันเคยบอกแล้วไงว่า ฉันไม่ได้ล้อเล่น ไม่ว่าจะทำอะไร ฉันจะจริงจังกับมัน อย่าเก็บไปใส่ใจเลย เขาเป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่สำคัญเท่านั้น ที่คุณเสียใจ ก็เป็นเพราะว่า ไม่เคยได้หัวใจของเธอ”
ตอนเช้า ยิ่วเชียนไปยืนที่หน้าผาที่ประจำของเขาและอันซี พลางนึกคำพูดของหย่งชิง
“สำหรับฉันแล้ว ความรักก็เหมือนการเป็นหวัด เมื่อไหร่ที่ออกอาการ ก็จะได้รับการเยียวยา”
ยิ่วเชียนพึมพำกับตัวเอง “ที่แท้อาการหวัดของฉัน ไม่เคยได้รับการเยียวยานั่นเอง เริ่มต้นคนเดียวเงียบๆ แต่ไม่สามารถจบมันคนเดียวได้ ถ้านับจากนี้ไป ฉันไม่มีเรื่องเสียใจอีก บางที ฉันอาจลืมเรื่องในอดีตได้”
อ่านละครออนไลน์, บทละครอัพแมนมาปิ๊งรัก, ละครออนไลน์, ซีรี่ย์อัพแมนมาปิ๊งรัก, อ่านละคร, อ่านละครออนไลน์, อ่านละครออนไลน์ อัพแมนมาปิ๊งรัก, อ่านอัพแมนมาปิ๊งรักออนไลน์, เรื่องย่ออัพแมนมาปิ๊งรัก, อัพแมนมาปิ๊งรัก, อัพแมนมาปิ๊งรักออนไลน์ , อ่านอัพแมนมาปิ๊งรัก ตอนที่10,When I see You again ตอนที่ 10
คลิปย้อนหลังWhen I see You Again อัพแมนมาปิ๊งรักทุกตอน